De meeste ex-pats vertrekken na verloop van tijd weer uit het land waar hun werk hen brengt. Ik niet: ik ben geen ex-pat. Ik ben een Nederlandse wereldburger in Roemenië. Craiova is mijn stad, ik heb hier geweldig werk en de resultaten van ons bedrijf stemmen alle betrokkenen tevreden: medewerkers, leveranciers, opdrachtgevers, aandeelhouders en een lange reeks maatschappelijke partners.

Crisis?
Onze omzet is in 2010 gestegen met 15% en voor 2011 verwachten we een groei van 20%. Dat steekt schril af bij de lichte krimp van de economie in Roemenië en bij de zeer voorzichtige groei in de zeven landen van onze opdrachtgevers, die met uitzondering van Polen op zijn best mondjesmaat is. Laatst sprak ik iemand die stelde dat ons succes juist dankzij de wereldwijde crisis tot stand komt. Nu kan ik niet tegenspreken dat opdrachtgevers baat hebben bij onze moderne, slimme en stabiele software: hun processen verlopen beter en sneller en ze realiseren aanzienlijke kostenbesparingen. Wie wil dat niet in een crisis? Toch was onze groei ook in de zonnige jaren 2004-2008 fors en stabiel. Er is dus meer aan de hand. Misschien heeft het te maken met mentaliteit.

Stranding
Ik ben een trouw volger van het Nederlandse nieuws. In december werd dat wekenlang overheerst door één thema: sneeuw. Ik volgde de stortvloed aan berichten achtereenvolgens met interesse, geamuseerd, verbaasd en uiteindelijk met steeds meer ongeloof. Want terwijl Nederland worstelde met honderden kilometers file, uitvallende treinen, afgesloten vliegvelden en tienduizenden gestrande reizigers in sport- en vertrekhallen, was hier in Roemenië niets aan de hand. Zeker, er ligt hier al maanden een pak sneeuw van een kwart meter, het vriest overdag een graad of 10 en bij hoge uitzondering valt er een vlucht uit, maar verder is het gewoon winter. Dat wil zeggen: leven en werk gaan gewoon door. Van een vergaande ontwrichting als in Nederland is hier geen sprake.

Organiseren
De Roemenen weten niet alleen dat winterweer wat extra tijd vergt, maar stellen zich daar ook op in. Ze organiseren het. Er is capaciteit voor taken als het ijs- en sneeuwvrij houden van (spoor)wegen en landingsbanen, het extra ondersteunen van mensen die slecht ter been zijn, et cetera. Dat is op zich helemaal niet zo bijzonder. Vanuit het koude Craiova vind ik het juist bijzonder dat het in Nederland kennnelijk een groot probleem is om dat te organiseren.

Mentaliteit
Ik houd het hier op: onze 120 Roemeense medewerkers weten wat er van ze wordt verwacht en ze begrijpen hoe ze hun taken moeten organiseren. Sterker: dat is precies wat ze graag doen. Hoe complexer, hoe beter. Het is helemaal niet zo bijzonder. Ons succes heeft alles te maken met onze mentaliteit: je moet het gewoon doen.